Peter Groeneweg

20180613_183008_001

 

 

 

 

 

 

Algemeen Bestuurslid

Ik was wethouder toen de stichting startte en werd door Bep, de voorzitter, gevraagd om een goed woordje te doen voor het plaatsen van struikelstenen. Het college had aan een half woord genoeg om het initiatief volop te steunen. En die steun ervaart de stichting nog steeds: in toespraken van de burgemeester op 4 mei is al vaak het belang en de betekenis van de Stolpersteine vermeld en voor elke steenlegging kunnen we rekenen op de medewerking, het vakmanschap en het respect van Irado.

Na mijn vertrek uit de politiek lag het voor de hand om ‘een steentje’ bij te dragen aan een stichting waar mijn echtgenoot ook al actief was geworden. Wij bezoeken samen veel plaatsen waar de ellende van de vervolging nog te zien en te voelen is.

In mijn jeugd waren het eerst de indrukwekkende maar ook spannende verhalen van mijn ouders: op de fiets met houten banden tijdens de hongerwinter, nog op straat zijn na spertijd, het paard van de Ortskommandant, op de vlucht voor de razzia en de onderduik vanwege de Arbeitseinsatz. Later kwamen de nog aangrijpender oorlogsherinneringen: van de vriendin van mijn moeder die uren blootsvoets op appel in de kou had gestaan en daardoor nu een long moest missen, en van de latere collega van mijn vader die elke nacht de oorlog in zijn slaap herbeleefde en daarom ’s nachts door Kralingen dwaalde om niet te hoeven slapen. Al die verhalen kleurden de papieren geschiedenislessen van de oorlog in met persoonlijke details. De Jodenvervolging was vooral dat niet te bevatten aantal slachtoffers en de onmenselijkheid van het systeem dat de vernietiging georganiseerd had. Heel lang was er voor mij maar één enkel persoonlijk verhaal, dat van Anne Frank, één van de miljoenen slachtoffers.

Die glimmende plaatjes die je nu in allerlei steden tegenkomt maken de anonieme slachtoffers weer tot mensen die daar geleefd hebben. Die paar details, de naam, de geboortedatum, waar ze naartoe gedeporteerd zijn en de sterfdatum, markeren de plek waar mensen in vrijheid gewoond hebben tot ze werden weggevoerd om vermoord te worden. En met de beschrijvingen van de familiegeschiedenissen op deze website komen die slachtoffers nog meer tot leven. Dat alles motiveert om mij als bestuurslid in te zetten. En de reacties van nabestaanden, maar ook die van bewoners van de huizen waarvoor een steen wordt onthuld en die van de kinderen uit de straat en van scholen in de buurt, dat zijn de mooie extraatjes die vertrouwen in de toekomst geven.